Abraixas

Bienvenidos a mi casa. Este Blog nace como una iniciativa de mi necesidad de dar a conocer mis diseños 3d en Hubisms y disponer de un medio para exponer mis sueños, ideas... Muchas gracias por acompañarme en este divertido viaje.

martes, 29 de junio de 2010

Reflexión vivencias por un mundo mellor



Registro Propiedad Intelectual 1007096787135 © Abraixas
Una pequeña muestra de mi libro digital creado en Neobook del © 2002


Poesía al río Allóns a su paso por Bergantiños (A Coruña)  Incluida en este libro

O MEU RÍO ANLLÓNS (texto del video en gallego)
Á tardiña sonolente bocexa xunto ó meu río
quen sigue sometido a unha opresión viaxeira.
Gústalle explora-lo todo o que trepida e está vivo
recollendo ecos da Casilla e da verde ribeira.

Meu río é vello, é sabio, a vívido moitas cousas
Onde se atope un bo oínte contará unha historia.
Calcou moitas horas perdidas e líxanas;
pode revivir sonos e restaurar memoria.

O Allóns, é como o tempo que nunca retrocede,
por iso ten tantas historias que narrar.
Á terra se embeleza oíndo súa mensaxe.
aliméntase nas súas augas e o deixa nadar.

Á inclinación da terra empuxao sen repouso;
semellante ó tempo que non se pode deter.
Meu  Anllóns, obra de Deus que pregoa agarimoso
o bó mensaxe de mel doce e tenro lecer.


Registro de Propiedad Intelectual 1007086765723 ©Abraixas. Incluida en este libro


A Noite
A noite taciturna, sentada na eira do trigo
meditaba o desafiou do reflexo da branco luar
a luz, organizada en cristal, cable e ferro,
bótoa cos seus ecos de melancolía nas alas do vento.

Quero subir ao trigal a atoparme con ela,
o seu corazón materno vixía conmovido
baixo o fulgor afastado das altas estrelas,
ao insecto e ao paxaro durmido.

Noites claras de aroma de lúa
Lonxe dela, de pé na eira do trigo;
¡Quen podeira voar pensaba!
he perdese na tua señorial mesura.

Ao mirar ao xentil trigo mecido polo vento,
que a expensas da noite coquetea coa fondura
co seu ostentoso traxe de luces esplendentes.



O REXURDIR DUN POEMA 

Ó comenzo é unha lumieira na mente
que espállase con suave claridade.
Estremece coma un feto, nútrese da nosa sangue,
Coma un orgasmiño, crece na obscuridade.

A seu maduro tempo chega a cabal tamaño.
Cando irrompe no mundo intenta facerse oír.
Hai que poñerlle nome, xa vive por sé mesmo:
Hai que deixar que cumpra súa razón de existir.

Sei que, igual que o home, encamiñase ao esquezo,
xesa tan só unha sombra bosquexada a seu paso
afúndese na nada, calando e diluido,
sen deixar unha pegada que o faga perdurar.
Pero un entre moitos, sobrevive triunfante,
e o devecer do tempo non o alcance a borrar.

Registro Propiedad  Intelectual 1007096787135 © Abraixas. Incluida en este libro.

No hay comentarios:

Publicar un comentario

Me enfeitizais el alma,
gracias por estar siempre a mi lado.
Os quiero Abraixas.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...